339. ilk dəfədir ki, həm mental, həm də cismani yorğunluq hiss edirəm. o qədər ağır dönəmdən keçirəm ki, keçən ilin travmatik günləri, dərslər, ailədaxili sıxıntılar, sevmək, məzun olmaq həyəcanı, dostların sıxıntıları və s. amma, dözürəm sözlük. məndən nəsə umanlar üçün, özüm üçün dözürəm. məni heç kəs yıxıq insan kimi tanımayıb, yaxınlarımdan başqa. elə bu görkəmi də saxlayacağam, hamı kimi yalançı xoşbəxti oynayacağam.

imtahana az qalıb, sözlük. həyəcanlıyam, taleyim həll olunacaq. çox da vecimdə olmasa da, verib bu imtahandan canımı qurtarmaq istəyirəm. stress iyrənc şeydir, bunu ki hamınız bilirsiniz?

2 həftədir telefona əl vurmuram, sadəcə bilgisayardan istifadə edirəm. bir neçə yaxınla əlaqəm var, bu qədər. başımı qaşımağa vaxtım yoxdur. elmin içinə girdikcə çıxmaq istəmirəm. həmişə metroda dərs oxuyanlara, əlində kitab yatanlara yazıq kimi baxırdım. bu gün akademiya şəhərciyinin qarşısında əlimdə tarix ktiabı yatıbmışam.. bir dayı oyatdı məni, oyatmasa, dərsə gecikəcəkdim.

çətin günlərdən keçirəm, sözlük. bunu hiss edənlər isə üz vurmur. yorğunam, amma ayaqdayam. ayaqda da olacağam, mən gör kimin qardaşıyam..

ailəmi, dostlarımı, müəllimlərimi, oxumağı çox sevirəm. hələ ki, hər kəs yanımdadır. amma, onların getməsi hissi bəzən qorxudur.

bu gün üst sinif bir yoldaşımızın ürəyinin partladığı xəbərini aldım. yaxın idik, inandırım səni günlük, zərrə qədər pis olmadım. sanki daşlaşmışam, sözlük. heç nə hiss edə bilmirəm. bəlkə, çox ölüm görməkdəndir, sanki adiləşib mənim üçün.

əlimdə olsa oxumazdım. sadəcə qardaşımla söhbətimiz yadıma düşür, onun ruhuna xatir bu işləri görürəm, özümü inkişaf etdirirəm. yoxsa mənimki uçmaqdır.. istəklərimi tamamladıqdan sonra uçmağı düşünürəm, cismimi asaraq ruhumu pəncərədən uçurmaq istəyirəm.. eynən yesenin, mayakovski kimi. haçansa öləcəm, amma indi yox. indi mübarizə vaxtıdır.